در دل تالاب بینالمللی شادگان، جایی که زندگی با آب در هم آمیخته و قایقها جای خودروها را گرفتهاند، روستایی وجود دارد که بسیاری آن را زیباترین و متفاوتترین روستای ایران میدانند؛ صراخیه، روستایی که همه شاخصهای فرهنگی، طبیعی و اجتماعی لازم برای ثبت جهانی را داراست، اما همچنان در حسرت جهانیشدن مانده است.
به گزارش چمدان خبر، مصطفی فاطمی، مدیرکل گردشگری داخلی وزارت میراثفرهنگی، گردشگری و صنایعدستی با بیان اینکه از میان بیش از صد روستای گردشگری شناساییشده در ایران، صراخیه «منحصربهفردترین» آنهاست گفت: صراخیه همه شاخصهای یونسکو را دارد؛ جامعه محلی فعال، معماری بومی، سبک زندگی در پیوند با طبیعت و گردشگری تالابی. اما چیزی که ندارد زیرساخت اقامتی است، و همین مانع معرفی جهانی آن شده است.
تالاب شادگان؛ نقطه تلاقی آب، زندگی و فراموشی
صراخیه در جنوب جاده دارخوین–شادگان قرار دارد و بخش عمده زندگی مردم آن در میان آبهای تالاب بینالمللی شادگان جریان دارد. خانههای روستا روی آب ساخته شده و قایقهای باریک چوبی، تنها وسیله رفتوآمد هستند. این ویژگی منحصربهفرد، صراخیه را در زمره معدود روستاهای آبی دنیا قرار داده است.
فاطمی عنوان کرد: خوزستان از نظر تنوع جاذبهها یکی از غنیترین استانهای کشور است، اما از نظر زیرساختهای اقامتی یکی از فقیرترینها. این استان هنوز برای بخش زیادی از مردم ایران ناشناخته مانده است. بسیاری از مردم جنوب خوزستان را فقط مسیر زیارتی میدانند و تصور گردشگری نسبت به آن ندارند.
مدیرکل گردشگری داخلی وزارت میراثفرهنگی، گردشگری و صنایعدستی افزود: در کشورهایی که گردشگری توسعه یافته، دولت و مردم به صورت همزمان در این مسیر حرکت کردند. هنوز در خوزستان این اتفاق نیفتاده است. جامعه محلی به گردشگری باور ندارد و سود ملموسی از آن نمیبیند.
وی بیان داشت: وقتی روستایی با چنین ویژگیهایی نتواند ثبت جهانی شود، یعنی هنوز در برنامهریزی گردشگری کشور ضعف داریم. صراخیه میتواند مقصدی برای گردشگران خارجی باشد، اما نیاز به اقامتگاه بومگردی، مسیرهای استاندارد و آموزش جامعه محلی دارد..
وی با اشاره به شرایط کردستان خاطرنشان کرد: همانطور که چند سال پیش کردستان با گردشگری نگاه جامعه را تغییر داد، خوزستان هم میتواند با معرفی درست و تقویت مشارکت مردم، از گردشگری بهعنوان ابزار توسعه استفاده کند. مردم باید ببینند که گردشگری درآمد دارد تا در این مسیر حرکت کنند.

