یک کارشناس و پژوهشگر گردشگری با بررسی هدف‌گذاری برنامه هفتم توسعه برای جذب ۱۵ میلیون گردشگر خارجی تا پایان سال ۱۴۰۷، گفت: تحقق این برنامه تا حد زیادی به وجود حداقلی از ثبات در کشور منطو است. بسیار اهمیت دارد که ایران در صدر اخبار جهان در زمینه درگیری‌ها و اختلافات بین‌المللی نباشد.
سعید امیریان ـ کارشناس و پژوهشگر گردشگری ـ هدف‌گذاری وزارت میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی برای جذب ۱۵ میلیون گردشگر خارجی تا پایان برنامه هفتم توسعه (۱۴۰۷) را تحلیل کرد و درباره چگونگی تحقق آن با توجه به وضعیتی که پس از رکود سال‌های کرونا و تلاطمات سیاسی پیش آمده است، نوشت: «در برنامه هفتم توسعه و پیشرفت، ورود ۱۵ میلیون گردشگر هدف‌گذاری شده است. البته هدف‌گذاری اولیه در دهه هشتاد و با تصویب شورای عالی گردشگری کشور ۲۰ میلیون گردشگر ورودی در افق ۲۰ ساله یعنی تا سال ۱۴۰۴ بوده است. امکان‌سنجی تحقق این هدف اهمیت دارد و اینکه آیا می‌توان با اتخاذ سیاست‌هایی به این هدف دست‌یافت؟ تعداد گردشگران ورودی به کشور در سال‌های ابتدایی دهه ۸۰ به‌زحمت به دو میلیون نفر می‌رسید ولی با تلاش وزارت میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی و ایجاد آرامش نسبی در منطقه و گشایش اقتصادی در دو کشور مهم همسایه ایران (عراق و افغانستان) این رقم تا سال ۱۳۹۸ به بیش از ۹ میلیون نفر افزایش یافت. ولی متأسفانه با وقوع پاندومی کرونا یک گسست جدی در این روند به وجود آمد و در سال‌های پس از پاندومی این رقم مجدداً به حدود ۷ میلیون نفر افزایش یافته است. این بدان معنی است که با وجود گذشت حدود سه سال از پاندومی کرونا هنوز ما به رکورد سال ۱۳۹۸ نرسیده‌ایم (این در حالی است که تعداد گردشگران بین‌المللی در سطح جهان در سال ۲۰۲۴ به رقم معادل سال ۲۰۱۹ بازگشته و تقریبا توانسته است اثرات پاندمی را پشت سر گذارد). این موضوع نشان‌دهنده وجود مشکلاتی در انعکاس تصویر امن و جذاب از ایران در منظر منطقه‌ای و جهانی است که مهم‌ترین عامل آن فشار تحریم‌های خارجی و درگیری‌های منطقه‌ای از جمله وقایع مربوط به اشغال فلسطین است.
بررسی ساختار گردشگران ورودی به کشور در سال‌های مختلف نشان می‌دهد بیش از ۷۰ درصد از گردشگران ورودی به ایران از کشورهای همسایه بوده و هست. طبیعتاً برای حرکت از ۷ میلیون گردشگر ورود به ۱۵ میلیون نفر طی برنامه هفتم لاجرم باید تمرکز اصلی برجذب گردشگران از کشورهای همسایه، از جمله کشورهای چین، روسیه، عراق، ترکیه، هند، پاکستان، افغانستان و کشورهای ثروتمند حاشیه جنوبی خلیج فارس باشیم. ما اگر بتوانیم یک گردشگری باکیفیت برای گردشگران ورودی از کشورهای همسایه فراهم کنیم حتماً در جذب گردشگران از نقاط دور نیز موفق‌تر خواهیم بود.
در این چارچوب و برای جذب گردشگر از کشورهای همسایه لازم است به نیازها و علایق آن‌ها توجه کنیم و در توسعه انواع گردشگری به این واقعیت نگاه کنیم که اکنون چه نوع گردشگری از میان انواع مختلف به صورت مناسب‌تری می‌تواند در راستای علایق آن‌ها باشد. آنچه از مرور تجربیات و روندهای گردشگری به دست می‌آید گردشگری سلامت بیشترین تقاضا را می‌تواند در میان انواع گردشگری به خود اختصاص دهد.
گردشگری مذهبی نوع دیگری است که می‌تواند گردشگران زیادی را جذب کشور کند. تجارت و به‌ویژه تجارت خرد زمینه دیگری برای جذب گردشگران ورودی به کشور است. ترانزیت و عبور گردشگران از کشور نیز می‌تواند زمینه بعدی باشد.
برگزاری رویدادهای مختلف ورزشی، فرهنگی و علمی نیز زمینه دیگری برای جذب گردشگر از این کشورها خواهد بود. اگر از مدل جاذبه بخواهیم کمک بگیریم شهرهایی چون تبریز، ارومیه، گرگان، اهواز، مشهد، زاهدان، کرمان، بندرعباس، کیش و سنندج و حتی شهرهای داخلی‌تر مانند همدان، شیراز و یزد می‌تواند قطب‌های جذب این نوع گردشگران باشند. شهرهای تهران، اصفهان و شیراز قطب جذب گردشگر از نقاط دورتر از جمله از کشورهای اروپایی، آمریکا، ژاپن و… خواهند بود.
این برنامه تا حد زیادی منوط به وجود حداقلی از ثبات در کشور است. بسیار اهمیت دارد که کشور ایران در صدر اخبار جهان در زمینه درگیری ها و اختلافات بین المللی نباشد.»
